Als je je kindje verliest in het 1e trimester van je zwangerschap

Een pril zwangerschapsverlies is vaak onzichtbaar voor de buitenwereld. Veel ouders kiezen ervoor om hun omgeving pas in te lichten wanneer de zwangerschap de ‘veilige’ 12 weken heeft bereikt, uit angst dat ‘het toch nog mis kan gaan’. Als het verlies dan toch gebeurt, kan het ervoor zorgen dat jullie alleen lijken te staan in je verdriet. Het kan moeilijk zijn om je verhaal te delen over het verlies van je kindje, vooral omdat je naasten nog niet op de hoogte waren van de zwangerschap. Dit kan leiden tot gevoelens van eenzaamheid.

​

Elk zwangerschapsverlies is uniek, net als het rouwproces dat ermee gepaard gaat. Je merkt misschien dat jij en je partner op verschillende manieren rouwen. De ene ouder zoekt afleiding, bijvoorbeeld door zich op werk te richten, terwijl de andere ouder zich juist wil terugtrekken en afstand nemen van alles. Deze verschillende manieren van rouwen kunnen soms tot conflicten leiden. Als jullie elkaar even kwijtraken in deze moeilijke periode, probeer dan toch over je gevoelens te blijven praten, zowel met elkaar als met anderen.

​

Je hoort vaak verhalen van familieleden en vrienden die op een andere manier omgingen met hun verlies. Je stelt jezelf dan de vraag: 'Doe ik het dan verkeerd?' Er is geen goed of fout, ieder rouwproces is uniek. 

​​

De goedbedoelde opmerkingen die vaak worden gemaakt bij een vroeg verlies, zoals ‘Je bent nog jong’, ‘Je hebt al een gezond kindje’, of ‘De natuur heeft beslist omdat er iets mis was’, kunnen erg pijnlijk zijn. Het lijkt alsof mensen je verdriet willen ‘oplossen’, maar dat is niet mogelijk. Wat heb jij echt nodig van je naasten? En kun je dat ook tegen hen zeggen?